Üzgün, ağlamış, kahrolmuş olduğumu telefondaki sesimden hissedebilen bir annem var. Çoğumuzunki gibi.. Hatta daha beteri, rüyasında görebiliyor kimi zaman.
İşte o anneye her sabah telefon açmazsam beni merak eder. Öyle politik, oyuncu bir kişiliğim olmadığından da böyle sabahlar şnanızmaz sıkıntı yaşıyorum. Olur a sezidrmeden derdimi konuşup kapatmayı başarırsam" oh" diyorum "bugünü de atlattık, yarına kadar vaktim var" Ne mi olur farketse, şekeri çıkar, tansiyonu çıkar... Bööylesine durumlardan ve daha beterlerinden korkuyorum çok.
Şimdi hal böyleyken, yapmak istediklerimi nasıl yapabilirim. Ağlamak istiyorum kilolarca, bir kutuya girip çıkmamak, ama lüks işte bunlar bana. Kolay gelsin.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder