YARIN

Yapamadıklarını yapman gereken gündür.

Zaten, kaybettiklerimi kendi başıma unutup, yaralarımı bir başıma saracaksam, o yaraları açan, kaybettiklerim için beni hırpalayanın ben ayağa kalktıktan sonra benim yanımda olmaması lazım gelir.

Düşündüm de, uğraşıp alsam veya hediye gelse bana kaybettiklerimin yerine koyulabilecek büyüklükte ne olabilir?Umutsuzluğum bu cümle içerisinde. Görebilene.

Umutsuzluğum cesaretsizliğimle kesiştiğinden hayattayım biliyorum. Umduğum ve avunduğum hiç bir şey olmamasına rağmen. Yoksa hayatta her şeyini kaybedebiliyor insan, hayatını kaybetmesi ne farkeder? Bundan bile endişe etmeyen biriyle hayatını birleştirmişse eğer?

Bir insan nasıl olur da tüm bu sürece müsaade eder?